Mijn Australië-avontuur: een ervaring om nooit te vergeten

Lotte haar working holiday avontuur

Al van jongs af aan droomde ik ervan om ooit naar Australië te gaan. Toch had ik nooit veel gereisd, tot de coronaperiode me de tijd gaf om na te denken. Ik besefte dat ik meer uit het leven wilde halen, en na enkele groepsreizen ontdekte ik hoe reizen mijn wereld opende. Na talloze mailtjes met Michelle van Werk en Reis waagde ik uiteindelijk de sprong: ik boekte mijn vliegticket en nam onbetaald verlof op mijn werk. Zo had ik een vangnet als het tegenviel en kon ik meteen weer aan de slag bij mijn terugkeer.

Voor mijn vertrek ging er van alles door mijn hoofd—vooral angsten. Met een klein hartje en heel wat tranen nam ik afscheid van vrienden en familie. Ik had enkel mijn eerste oriëntatieweek met Werk en Reis gepland; verder had ik geen plannen. Voor iemand die graag alles vooruit plant, was dat behoorlijk spannend.

Bij aankomst in Sydney was het een geruststelling dat het vervoer en hostel al geregeld waren. Zelfs in het busje leerde ik meteen nieuwe mensen kennen. Op voorhand dacht ik dat ik niemand zou leren kennen, maar in werkelijkheid moet je bijna moeite doen om geen nieuwe vrienden te maken. Toch vond ik het in het begin overweldigend: Sydney is enorm druk, mijn Engels was nog niet optimaal, en de heimwee sloeg hard toe. Maar ik probeerde het beste van de situatie te maken. Terwijl alle administratie voor mijn working holiday werd geregeld, begon ik plannen te maken voor de komende weken.

Zo kwam ik in contact met een Zwitserse vrouw die een camper had gekocht en iemand zocht om mee te reizen naar Perth via de zuidkust. Ze pikte me op, we kochten een tent en matras voor mij, en de vier weken die volgden waren een ongelooflijk avontuur. Toch bleef de heimwee knagen. Daarnaast had ik het moeilijk met tijdelijk niet werken en geen geld verdienen—iets wat in onze werkgerichte maatschappij al snel voelt alsof je ‘niet goed bezig’ bent. Gelukkig veranderde mijn kijk daarop gaandeweg.

Bij aankomst in Perth voelde ik me meteen thuis. Soms kun je niet uitleggen waarom, maar een plek voelt gewoon juist. Ik deed er twee weken lang dogsitting bij een gezin dat op vakantie ging, waarna ik een maand door Nieuw-Zeeland trok met twee vriendinnen uit België. Aanvankelijk had ik een ticket terug naar huis geboekt, maar na gesprekken met verschillende mensen besefte ik dat ik dit avontuur niet zomaar wilde opgeven. Ik annuleerde mijn vlucht en maakte nieuwe plannen—achteraf de beste beslissing die ik kon nemen.

Na Nieuw-Zeeland en een tussenstop in Tasmanië keerde ik terug naar Perth, waar ik drie maanden ging cohousen en werk vond in een koffiebar. Dit werk vond ik geweldig! Ik heb het simpelweg gevonden door mijn cv persoonlijk rond te brengen. Bij het derde café mocht ik al een proefdag doen, en een paar dagen later begon ik met werken. Ik werkte gemiddeld 30 uur per week, wat genoeg was om mijn huur te betalen en leuke dingen te doen met vrienden. Financieel hield ik er niets aan over, maar dat vond ik persoonlijk niet erg.

Na die drie maanden trok ik nog een dikke week langs de westkust met een Britse vrouw. Persoonlijk is het zuidwesten van Australië mijn favoriete regio. Het is minder populair dan de oostkust, wat ik aangenaam vond qua drukte, en de natuur is er adembenemend. In Esperance zag ik het meest blauwe water dat ik ooit heb gezien—bijna onwerkelijk.

Wat me ook opviel, is hoe mensen daar ‘s avonds samenkomen op het strand of in parken, of feestjes houden bij een van de duizenden openbare barbecues. Die ontspannen, sociale sfeer vond ik geweldig.

Ik zou een working holiday in Australië aan iedereen aanraden. Mijn enige tip: werk zeker je 88 dagen, zodat je later makkelijker kunt terugkeren. Ik heb dit niet gedaan en dat blijft een kleine spijt.

Het was een ongelooflijke ervaring. Je leert op jezelf te vertrouwen en keuzes te maken die voor joubelangrijk zijn. Geen dag gaat voorbij zonder dat ik terugdenk aan mijn tijd in Australië. Als ik toen wist wat ik nu weet, was ik veel langer gebleven—misschien was ik er nu nog steeds.

Terugkomen naar België was dan ook moeilijk. Mijn job stond klaar, maar ik was er emotioneel nog niet klaar voor. Ik heb tien keer harder gehuild bij mijn terugkeer dan bij mijn vertrek, al was het fijn om vrienden en familie weer te zien.

Wat ik het meest mis? Het goede weer en de relaxte vibe in Perth.

Toen ik twijfelde of ik de sprong moest wagen, stuurde mijn mama een afbeelding waar bij stond: ‘’ Do it anyway.” Daar had ze helemaal gelijk in. Er is altijd een weg terug als het tegenvalt, en anders heb je er gewoon een onvergetelijk avontuur bij.